Kazimierz Starski - charakterystyka z cytatami. "Lalka" B. Prusa
Kazio to postać niewątpliwie antypatyczna i amoralna. Przede wszystkim jednak jest to postać tragiczna, która zepsuta przez arystokratyczne wychowanie, wyzuta z majątku, podbijając serca kobiet walczy o przetrwanie. Kazimierz Starski to lalka. Od innych lalek jak: Izabela Łęcka, Ewelina Janocka, Kazimiera Wąsowska różni go tylko świadomość swego tragizmu; zdradza ją w trakcie rozmowy o roli pieniądza w życiu człowieka w Zasławku. W nowym społeczeństwie skazany jest na porażkę. Symbolizuje on zepsucie arystokracji, ponieważ jest, podobnie jak inne lalki, jej produktem.
charakterystyka wewnętrzna | charakterystyka zewnętrzna
Kazimierz Starski. Charakterystyka zewnętrzna
Wygląd
Kazimierz Starski jest przystojny
„Zawsze piękny i obecnie jedzie do babki, która zdaje się, odda mu majątek”. Hrabina Joanna Karolowa o Kazimierzu Starskim do Izabeli Łęckiej
„młody, przystojny” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
Pochodzenie
Kazimierz Starski ma dobre pochodzenie
„Nazwisko piękne...” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
Kazimierz Starski ma bogatą rodzinę
„fortuna jakoś zlepi się z różnych kawałków...” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
Doświadczenia Kazimierza Starskiego
Światowiec
„Przy tym człowiek światowy, bywalec, nawet rodzaj bohatera, jeżeli to prawda, że opłynął kulę ziemską...” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
Obieżyświat
„Podróżnicy nie mówią komplimentów, gdyż wiedzą, że pod każdą szerokością jeograficzną komplimenta dyskredytują mężczyznę w oczach kobiet. ” Kazio w rozmowie z Izabelą Łęcką.
Kazimierz Starski mieszka u prezesowej Zasławskiej
„Mieszka u swojej ciotecznej babki a razem chrzestnej matki, prezesowej Zasławskiej” Julian Ochocki do Wokulskiego o panu Kazimierzu.
Kazimierz Starski. Charakterystyka wewnętrzna
Osobowość
Kazimierz Starski to próżniak
„Próżniak, bankrut... jak zresztą wszyscy oni - odparł Szuman. -No i eks-konkurent...” Szuman na dworcu rozmawiając z S. Wokulskim.
„taki próżniak jak Starski” Prezesowa Zasławska w rozmowie z Izabelą Łęcką w Zasławku.
Kazimierz Starski jest zepsuty luksusem
„chłopak trochę zbałamucony ciągłym lataniem po świecie” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
Spryciarz
„ten Starski sprytny człowiek; może trochę hulaka, próżniak, ale sprytu mu nie brak. Ciekawym tylko, za co tak na nim używa pani Wąsowska?… Zapewne ma do niego słabość, a że ma i pieniądze, więc w rezultacie pobiorą się.” Stanisław Wokulski w myślach o Kazimierzu Starskim.
Kazimierz Starski jest arogancki
„Niemiła figura: arogant, panie, impertynent...” Baron Dalski prezentuje sylwetkę bohatera S. Wokulskiemu.
Antypatyczny człowiek
„Dystyngowany człowiek, ale nieprzyjemny - mówił baron - antypatia mojej narzeczonej. Tak działa jej na nerwy, że biedaczka traci humor w jego towarzystwie. I nie dziwię się, bo to są wprost przeciwne natury: ona poważna - on letkiewicz, ona uczuciowa, nawet sentymentalna - on cynik.” Baron Dalski prezentuje sylwetkę kobiety S. Wokulskiemu.
Postawa wobec kobiet
Fircyk
„pan Starski jest tak nieskomplikowany, że nawet przy moim zasobie doświadczenia poznałam się na nim w tydzień. Ma zawsze taki sam zarost a la arcyksiążę Rudolf i ten sam sposób uwodzenia kobiet. Jego spojrzenia, półsłówka, tajemniczość znam tak dobrze jak krój jego żakietu. Zawsze tak samo unika panien bez posagu, jest cynicznym z mężatkami, a wdychającym przy pannach, które mają wyjść za mąż. Mój Boże, ilu ja podobnych spotkałam w życiu!” K. Wąsowska o sobie w czasie przejażdżki konnej ze S. Wokulskim.
Kazimierz Starski to kobieciarz
W Zasławku flirtuje z Kazimierą Wąsowską, Izabelą Łęcką i Eweliną Janocką
Kazimierz Starski sprowadził Mariannę na drogę prostytucji
„A ona siadła na ziemi i w płacz: "Żeby go Bóg skarał! - mówi - przecie on najpierwszy mnie zgubił...”
Relacje z Kazimierą Wąsowską
Dawna miłość Kazimiery Wąsowskiej
„kiedyś obecna pani Wąsowska, jeszcze jako panna, miała słabość do Starskiego” Julian Ochocki do S. Wokulskiego.
„Byli nawet. ze sobą kilka dni dobrze i nawet Kazio na rachunek posagu zrealizował nowy weksel u pachciarza, gdy wtem... coś się zepsuło. Pani Wąsowska po prostu kpi sobie z Kazia, a on tylko udaje dobrą minę.” Julian Ochocki do S. Wokulskiego.
Interesuje się Kazimierą Wąsowską
„Zdaje mi się, że krąży około niej Starski.”
Kazimiera Wąsowska daje mu kosza
„- Już mi pani daje dymisję! - westchnął komicznie Starski.” Gdy Kazimiera Wąsowska kazała mu jechać osobnym powozem.
Relacje z Izabelą Łęcką
Hrabina Joanna Karolowa swata go z Izabelą Łęcką
„Kazio jest wyborną partią” po sprzedaży kamienicy Łęckich.
Dawna miłość odrzucona przez Izabelę Łęcką
„szalał za tobą.” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
„w sercu Kazia odnowią się zabliźnione rany... Choć szkoda, żeś go wtedy odrzuciła!...” Hrabina Joanna Karolowa o Kazimierzu Starskim do Izabeli Łęckiej.
Romansując z Izabelą Łęcką rozbił jej związek ze Stanisławem Wokulskim
Odrzucony przez Izabelę Łęcką
„Stracił ją i u panny Izabeli oświadczywszy pewnego razu, że nigdy nie ożeniłby się z "gołą panną"; raczej z Chinką albo z Japonką, byle miała kilkadziesiąt tysięcy rubli rocznie.” Narrator o relacjach między Kaziem a Izabelą Łęcką.
Relacje z Eweliną Janocką
Romansował z Eweliną Janocką, gdy była narzeczoną barona Dalskiego
„milczał zgadując, że umizgi Starskiego do narzeczonej barona musiały już przybrać bardziej widoczne formy” narrator opisuje domysły S. Wokulskiego.
Uwiódł żonę barona Dalskiego
„Wzięli się z panią baronową pod ręce, patrzyli na nasz kamień, ale więcej gadali ze sobą i chichotali.” Węgiełek do S. Wokulskiego
Wygrał pojedynek z baronem Dalskim
„baron przed dziesięcioma dniami strzelał się ze Starskim i dostał kulą po wierzchu żeber...” Julian Ochocki do S. Wokulskiego.
Postać tragiczna
Romanse z kobietami są dla niego jedyną (poza liczeniem na spadki) szansą na zdobycie pieniędzy.
Kazimierz Starski jest świadomy swego tragizmu
„wciąż uderzał szpicrózgą koniec swego buta, gryzł cygaro i uśmiechał się na pół drwiąco, na pół smutnie.” Narrator opisuje zachowanie pana Kazimierza po rozmowie o roli pieniądza w życiu.
Postawa wobec pieniędzy
Bankrut
„trochę zadłużony” Tomasz Łęcki do Izabeli Łęckiej.
Utracjusz
„przede wszystkim robił długi. Trochę grał, trochę podróżował (zdaje mi się jednak, że głównie po paryskich i londyńskich knajpach, bo w te jego Chiny wierzyć mi się nie chce), ale specjalnie trudnił się bałamuceniem młodych mężatek. W tym to on mistrz i już ma tak ustaloną reputację, że mężatki wcale mu się nie opierają, a panny wierzą, że do której zacznie się umizgać Starski, natychmiast dostanie męża.” Julian Ochocki do S. Wokulskiego.
Rozczarował prezesową Zasławską i nie dostał po niej spadku
„Przyjechała tu na wyraźne żądanie ciotki, dla Starskiego, o którym powszechnie mówiono, że odziedziczy majątek po prezesowej. Tymczasem prezesowa przypatrzywszy się swemu ciotecznemu wnukowi oświadczyła, że co najwyżej zapisze mu tysiąc rubli dożywotniej renty, która zapewne bardzo mu się przyda na starość. Cały zaś majątek postanowiła zapisać na podrzutków i ich nieszczęśliwe matki. Od tej chwili Starski w oczach hrabiny stracił wszelką wartość.” Narrator
Chce, by prezesowa Zasławska przepisała na niego majątek
„już prawie nie opuszcza jej pokoju, a rejent przyjeżdża co dzień, ale zdaje się na próżno...” K. Wąsowska przed Izabelą Łęcką opisuje zły stan prezesowej.
Kazimierz Starski dąży do podważenia testamentu prezesowej Zasławskiej
„Ten pan Starski, także wnuk po nieboszczce pani Zasławskiej, co się podlizywał jej za życia, a teraz chce zwalić testament, bo mówi, że babka przed śmiercią zwariowała... ” Węgiełek do S. Wokulskiego.
„wraca z Krakowa Starski i oświadcza nam, że w imieniu pokrzywdzonej rodziny wytoczy proces o zwalenie testamentu” Julian Ochocki do S. Wokulskiego
Kazimierz Starski opuścił kraj, bo ścigali go wierzyciele
„Starski?... Dmuchnął za granicę, i nie tyle przed impertynencjami, które go zaczęły spotykać, ile przed wierzycielami. Panie! co to za majster... Przecież on ma ze sto tysięcy rubli długów.” Julian Ochocki do S. Wokulskiego.
charakterystyka wewnętrzna | charakterystyka zewnętrzna
Źródło: